Vliegende honden en gloeiendhete lava

Ten eerste willen we iedereen even bedanken voor alle reacties, mailtjes en smsjes, waarbij we ons moeten verontschuldigen dat we wegens tijd- en geldgebrek niet overal op kunnen reageren.

We zijn weer een aantal volle dagen verder, te beginnen in Sumatra en nu zijn we op Lombok. Een onverwachte wijziging in het programma dus, omdat we dit van iedereen aangeraden kregen.

De dag dat we in Bukittinggi aangekomen zijn, zijn we dit stadje maar eens gaan verkennen. Hierdoor kwamen we in het Panoramapark (uitzicht op de Grand Canyon van Indonesie), waar een souvenierverkoper erop stond dat we zouden blijven wachten tot de schemering inviel. We zijn blij dat we naar hem luisterden, want tegen de tijd dat de zon net onder was, kwamen er honderden vliegende honden (spanwijdte 80 - 100 cm) aanvliegen. Ze kwamen zo dichtbij, dat ze soms over ons heen vlogen! En ook onder ons langs vlogen de vele beesten door de canyon heen, prachtig!
De volgende dag reden we twee uur naar de Herau Valley om daar op een prachtige plek te kunnen klimmen. De plek is prachtig en het uitzicht van bovenaf omvat een deel van de vallei. Er was zelfs een klimroute naast een waterval (waarvan overigens een zwemparadijs was gemaakt). Het leuke aan twee klimmende vrouwen in Indonesie, is de reactie van de locals. Sommigen belden naar huis om het te vertellen en onze chauffeur heeft ons meerdere keren gefilmd, omdat hij bang was dat anders niemand hem zou geloven. Hele groepen kinderen en volwassenen bleven staan kijken en ze namen allemaal foto's en film op met mobieltjes en camera's.
Toen onze klimgids naar de moskee moest, zijn we met onze andere gids per scooter de omgeving gaan verkennen. Natuurlijk ging dit op de Indonesische manier; met z'n drieen zonder helm op 1 scooter. Gelukkig was het rustig, maar we vonden dit niet prettig voelen. Het ritje bracht ons echter wel naar mooie plekken met watervallen zowel van veraf als dichtbij.

De volgende dag stonden we om 1.45 uur op (wonder boven wonder was de chauffeur op tijd) om om 6.00 uur het vliegtuig naar Jakarta te halen (een tussenstop). Aangezien het vliegveld nog dicht was, mochten we eerst nog een tijdje buiten wachten (daar is de wachtkamer) voordat we in konden checken. Op Jakarta hebben we het vliegtuig naar Lombok genomen (geen interessante ontmoetingen deze keer). (de jongen naast Marlous zag er een beetje eng uit dus koos ze er voor om Sanne vast te grijpen dit keer). In Lombok hebben we een spontane actie ondernomen: we wezen een taxichauffeur het noorden van Lombok aan en zeiden dat we daar een betaalbaar hotel (60.000Rp) zochten. Niet veel later hadden we heel wat van de taxiprijs af gehaald en vertrokken we richting het Noorden. We reden langs de oceaan en het landschap begon te veranderen. Lombok is veel droger dan Sumatra en dat was te zien aan de kale bruine vlaktes, de bomen zonder bladeren (maar met bloemen) en heeeeel veel kokospalmen. De taxichauffeur zette ons eerst af bij een touragency. Na enig onderhandelen hadden we met de eigenaar een hotel voor twee nachten, een tour naar een waterval en nog iets veel interessanters geboekt voor een mooie prijs. Het hotel was zeer eenvoudig (natuurlijk met koude douche, als de douche het deed en met hurktoilet), maar vredig en schoon. Na een avondmaaltijd gaan we vroeg ons bed in, want de volgende ochtend moeten we om 8 uur klaar staan voor vertrek. We bezoeken 2 watervallen en we willen jullie graag jaloers maken door te vertellen dat we weer op een paradijselijke plek hebben gedouched. Dat was maar goed ook want 's avonds viel de stroom uit dus was er helemaal geen water en de volgende ochtend bleek dat de douche kapot was. Dat de stroom uitviel blijkt overigens normaal te zijn op het eiland. De stroom ging rond 2 uur 's nachts weer aan; we hadden de lichtknopjes per ongeluk aan laten staan...

De volgende morgen moesten we zeer vroeg op (6.00 uur en ook geen douche, dus Marlous had een ochtendhumeur). Een uurtje later zaten we in de auto richting het registratiecentrum voor toegang tot het Rinjani NP. Na de registratie en de kennismaking met onze drager (de gids was dezelfde als die bij de watervallen), gingen we op pad. De drager liep overigens op teenslippers, evenals de andere dragers (sommigen ook op blote voeten). Tot post 1 extra waren we in topconditie en liepen we vol goede moed naar boven. Tegen de tijd dat we bij post 2 aan kwamen (op 1500 m hoogte en we waren gestart op 600 m) waren we blij met een lange lunchpauze. Onze gids en drager dachten blijkbaar dat we veel honger moesten hebben, want we kregen beiden een overvol bord nasi. Nadat de helft hier van weggegooid en de andere helft opgegeten was, gingen we op weg naar pos 3. 'Nee, niet nog zo'n hoge stap!' 2,5 km verder en 500 meter hoger begonnen we ons toch wel af te vragen waar we aan begonnen waren en toen bleek dat het ergste nog moest komen! Ondertussen was het frustrerende dat we werden ingehaald door fluitende dragers op hun teenslippers. Gelukkig liepen we door een prachtig bos vol varens, baardmos en in de mist en dan is het toch minder erg dat je er wat langer over doet :). Helaas, toen het ergste stuk kwam, kon dat uitzicht ons geen bal meer interesseren! 600 meter stijl omhoog door rul zand, wie bedenkt het?! Sloffend en denkend: 'waar zijn we in vredesnaam aan begonnen' probeerden we de ene voet voor de andere voet te zetten. 'daar mag ik pas weer stil staan!... oh ik sta al stil' . Toen een stukje over stenen, waar zelfs onze gids op zn sportschoenen waar zn tenen doorheen staken, het even zwaar kreeg. Maar uiteindelijk waren we rond half vier toch echt op 2641 meter hoogte! Wat we daar zagen, maakte alles de moeite waard. Stel je voor dat je door vermoeide, vol stof zittende ogen naar het volgende kijkt. Een lichtblauw meer, met een klein stukje groen en rood water. Dit omgeven door een hoge kraterrand, waar je op dat moment zelf op staat. En in het midden van het meer....een werkende vulkaan! Op dat moment rookt hij alleen maar, maar wanneer je een paar uur later aan je avondeten zit... Blijkt het zwarte spoor dat uit de vulkaan komt, steeds roodgloeiender op te lichten in de schemering. Ook de rookwolk kleurde deels rood en dat was niet te danken aan de prachtige zonsondergang aan onze andere kant! Toen het helemaal donker was, zagen we voor ons de gloeiendhete lava en boven ons een uitgestrekte sterrenhemel. Ondertussen staan we met thermoshirts, fleecevesten en jassen aan ons te warmen bij een kampvuurtje terwijl onze gids Indonesische liedjes zingt; wat wil een mens nog meer? Even naar de wc misschien, dan loop je tien passen, doe je je zaklamp uit en voeg je je dingen toe aan het grote openbare toilet dat zich hierboven op 2641m bevindt. Nadat we ons eten (veel te veel en dit keer in de vorm van een vulkaan opgemaakt) op hadden, onze handen gewarmd hadden en de liedjes geluisterd hadden, was het tijd om de tent in te gaan. Vanuit de tent, in onze (voor Sanne te kleine) eskimoslaapzak, kijken we nog even naar het machtige schouwspel voor ons. Dit herhalen we nog een keer wanneer we 's nachts wakker worden; dat is nog eens plassen met uitzicht!
De volgende morgen hebben andere mensen zich naast ons tentje verzameld, om naar de prachtige zonsopgang te kunnen kijken. Wij zitten in onze slaapzak met een kop thee in de handen heel luxe ook dit fenomeen te bewonderen; wat een prachtplek voor je tent. Daarna volgt een ontbijt waar grote eters jaloers op zullen worden: een vierdubbele toast met ei en tomaat en een zeer dikke pannekoek met banaan. Ze leren het hier nooit, want pas wanneer de helft is weggegooid, kunnen we rond 7 uur de terugweg aanvaarden. 'AUW, wat doen die beentjes zeer!'. We verbazen ons gedurende een groot deel van de afdaling over hoe veel we eigenlijk omhoog zijn gegaan! Het laatste stuk liepen we met trillende benen. Omdat we met z'n tweeen een groepje vormden boodt dat de extra service van nog meer eten; een geheel verzorgde lunch bijna onderaan de berg. We lieten ons neerploffen op een stuk zeil en keken met melij naar de mensen die langs ons liepen en dus nog niet konden rusten. Anderhalf uur later gaan we een stuk uitgeruster de laatste 10 minuten tegemoet. De helft van onze lunch hebben we overigens aan een zwerfhond gegeven. Rond 1 uur zijn we weer in ons hotel en is het tijd om te ontdekken welke lichaamskleur we nou echt hebben. Het douchewater (ja, die deed het even) liep in zwarte sporen van ons eigen vuil over ons lichaam en het scrubwashandje werd zwart! Daarna moesten we de was wegbrengen en zodoende waren we na een wandeling door de volle zon weer helemaal bezweet.

De volgende ochtend hoefden we geen wekker te zetten en zodoende werden we om 6:30 uur wakker. Ons excuus is dat gisteravond de stroom uit was gevallen en dat we daardoor om 9.30 waren gaan slapen. (He, het was ook een vermoeiende dag!) De toast in het hotel is op en zodoende gaan we maar weer op pad naar een ander restaurant; naar beneden lopen doet zeer! Maar onze beloning waren: TOSTI"S!! Nadat we met onze schone was geheel bezweet weer bij het hotel aan kwamen, werden we opgehaald door de tour operator. Hij bracht ons naar Mataran. Nadat we in de parkeergarage (waarvan de hele onderste verdieping is gereserveerd voor scooters!) een plekje hadden gevonden, was het tijd om de bankrekening te plunderen. Nu zitten we arm in een internetcafe, af te wachten wat onze volgende avonturen zullen worden.

Jammer genoeg kunnen we nu geen foto's plaatsen, want de computer weigert (we gaan dit nogmaals proberen straks en andere lopen we naar het andere cafe in de giga shopping mall waar we nu zitten!)