Op blote voeten door de jungle...

Op blote voeten en in ons ondergoed lopen we door de jungle. Voor ons loopt een local in dezelfde outfit. We klimmen een stukje, waarbij we bijna uitglijden over de bladeren op de grond. Daarna een eindje naar beneden, goed aan de boomwortels en stenen vasthouden, want het is glad! En dan...PLONS! Lekker zwemmen onder een waterval! Vijf dagen later staan we in de krater van een flink rokende en naar zwaveldampen ruikende vulkaan. Maar we zullen bij het begin beginnnen want jullie zullen je wel afvragen hoe we dit alles voor elkaar hebben gekregen!!!

Woensdag zijn we door Edy in de lokale bus gezet op weg naar Bukit Lawang. Tijdens het wachten worden we belaagd door Bedjak rijders die ons allemaal wel willen brengen. Eindelijk komt de bus, vol met lokals. De deur is open en de conducteur (ja die hebben ze hier in de bus) hangt roepend en zingend uit de deur om aan te geven waar de bus heen gaat. We stappen in en.. we worden een half uur later met onze zware backpacks gedropt in een klein dorpje in de middle of nowhere, waar niemand Engels spreekt. Daar staan we dan, wat nu, waar moeten we heen, waar is het busstation en wie kan ons dat vertellen zonder dat ze Engels spreken? Nu komen we op het punt dat we Robbert (huisgenoot) moeten bedanken: we gebruikten ons point-it boekje (een cadeau van hem). We weten nu wat iedereen bedoelt met de aardige, behulpzame Indonesiers want ze willen ons allemaal helpen! Uiteindelijk brengt een bedjakrijder ons naar het busstation, waar weer iedereen ons wil helpen en zelfs onze bagage sjouwt! Niet veel later komt er een oude bus aan rijden waarvan wordt gezegd dat hij naar Bukit Lawang gaat, we zullen er maar op vertrouwen dat het goed komt. In de bus raken we aan de praat (handen, voeten, drie woorden Engels) met de lokals. Voor ons blijkt een gids uit Bukit Lawang te zitten die onze bestemming bevestigt en allerlei foto's en een herinneringenboek laat zien van zijn gidswerk in Bukit Lawang. Een tweedaagse jungletocht is al snel geboekt. Na drie uur rijden door oliepalmplantages, cacaoplantages, rubberplantages en kleine dorpjes, komen we in Bukit Lawang aan. We boeken een eco lodge (voor de prijs van wel 11 euro per nacht, voor twee personen) waarbij we er al snel achter komen dat we het toilet moeten doorspoelen met een emmer water, de rest ziet er keurig uit. We willen net de omgeving gaan verkennen als het begint te regenen en blijven daardoor maar onder onze veranda zitten met onze dagboeken bij de hand. In de eco lodge en in het restaurant (een euro voor een maaltijd)rennen overal tjik tjaks (gekko's) rond, ook zien we een flinke spin en horen we kikkers die brullen als apen. Natuurlijk zijn die niet te vinden en dus gaan we na het pakken van onze tassen op tijd slapen om uitgerust aan onze jungletocht te beginnen. De volgende morgen klauteren we al vroeg de jungle in, ja klauteren, want (hopenlijk lezen onze ouders dit niet) sommige stukken waren redelijk stijl/glad, etc. Eigenlijk gingen we op een gegeven moment recht naar benenden en was de enige manier om niet te vallen het gebruik van lianen en boomwortels (als het lukt gaan we nog een paar foto's er op zetten dadelijk). Maar het was het waard: te starten met onze ontmoetingen met de (wilde) oerang oetangs. We zien er in totaal 7 en komen zeer dichtbij wanneer er een semi wilde oetang (heeft in het rehabilitatiecentrum gezeten een aantal jaren geleden) besluit uit onze hand te komen eten/ fruit uit je haar te pakken en fruit uit je hand te eten. We hebben ook een echt wilde oetang kunnen voeren: hij had niet in het centrum gezeten. Verder zagen we Makaki's en Thomas Leaf apen. Na de lunch (bestaande uit rijst, ei en heel veel fruit) konden we een eind extra naar beneden (en dus ook naar boven) lopen om een Great Argus (hele super mooie fazant met heel veel stipjes een super lange staart en een blauw hoofd) te zoeken. En Sanne zou Sanne niet zijn (en ach, Marlous was ook wel geinteresseerd) als ze dat er niet voor over zou hebben gehad. En dus gingen we op zoek en we hebben gevonden! Nadat we al deze gevaren (acht uur lopen, rennen, klimmen en slingeren) hadden overleefd, moesten we ons ineens tot op ons ondergoed uitkleden. Ons kamp lag namelijk aan de andere kant van een vrij brede rivier. Op rubberen banden, voortgetrokken door een zwemmende gids of goidshelper, staken we de snel stromende rivier over. Daar werden we dus direct door een local in ondergoed meegenomen naar de hierboven beschreven zwemplek, wat een heerlijke verfrissing! (het is 35 graden). Om een lange dag in te korten: na het zwemmen, het avondeten en moeilijke raadseltjes gingen we slapen: op dunne matjes op een harde grond!

Gedurende de nacht zijn we dan ook regelmatig wakker; gelukkig snurken onze twee medereisgenoten (USA ers) en onze gidsen (2 ondertussen) niet.

De volgende dag brachten we zwemmend, etend (fruit!) en kijkend naar dieren (Monitor Lizard!) door. Na de lunch (noodles) stappen we in onze raft: 4 rubberen banden in de lengte aan elkaar geknoopt. Met stokken besturen onze gidsen de boot over de snel stromende rivier. Na een uurtje zijn we weer terug in de lodge en dat is net op tijd want er breekt een tropische regenbui los.

De volgende dag, besluiten we naar Berestagi te reizen: we hebben een uitnodiging gehad van een Indonesische vrouw, die Marlous (vliegen is niet altijd leuk en als je opstijgt kan je wakker schrikken en ineens de arm van de vrouw naast je vastpakken) in het vliegtuig naar Medan heeft ontmoet. We gaan samen met onze gids (Sinar) in een propvolle (6 op 1 bank is normaal) minibus terug naar Bedjai; een klein stadje vlak bij Medan. Hier moeten we pinnen (jazeker, de gids reist drie uut lang mee om geld te halen) en doorreizen naar Medan. Daar worden we van de ene bus in de andere overgeheveld met de melding dat deze nieuwe minibus (de koplampen liggen overigens in de bus) naar Berestagi rijdt. Je leert erop vertrouwen dat je bagage op het dak kan worden vastgeknoopt en de rit van 3 uur daar overleeft. Na 3 uur (en we hadden er dus al 3 gehad!) komen we rond 3 uur in Berestagi aan. We smsen Herty (de mevrouw uit het vliegtuig) dat we veilig zijn aangekomen en dan begint het wachten....zou ze komen? 2 uur later staan we lachend voor het tourist information centre; Herty heeft ons gevonden en belt haar echtgenoot om ons met de auto op te halen; in wat voor krot zouden we dit keer terecht komen? In een keigrote en gloednieuwe auto komt haar man ons uiteindelijk ophalen. We rijden naar een nog veel groter en nieuwer huis toe; 5 verdiepingen met overal marmer en gigantische lege ruimtes; dit moet het grootste huis in Indonesie zijn! Ze hebben internet (breedband, waar wij nu van profiteren) en zelfs warm water in de badkamer (iedere kamer heeft een badkamer). Deze bestaat uit een toilet dat niet door kan spoelen en waar je bijna niet op kunt zitten omdat hij ingeklemd zit tussen een soort plastic bak zonder afvoer (hier haal je het doortrekwater uit) waarboven een douche hangt; een wasbak is er niet, evenals toiletpapier (wat zijn we blij met onze eigen rol!) Herty en haar familie leiden ons rond in de stad en willen ons alles (ook de rest van de familie) laten zien, belevene en proeven (niet de familie natuurlijk). Uiteraard moet er ook met ons geshowd worden. We voelen ons heel bezwaard dat ze ook alles voor ons willen betalen, maar het is een belediging als we ze dat niet laten doen. Na een uitstekende maaltijd in een lokaal restaurant en een afspraak voor een vulkaanbeklimming de volgende dag, gaan we moe maar tevreden het bedje in.

De volgende dag gaan we met het schoonzusje van Herty (toevallig de vrouw van en soms zelf een lokale gids) de vulkaan op. We worden ondertussen tot de familie gerekend en worden dan ook zussen van Herty genoemd, het is heel aardig om te ontdekken dat we nu aan half Berestagi gerelateerd zijn! Maar goed, de vulkaan... Na een ontbijt in een restaurant worden we met de auto halverwege de vulkaan afgezet en dan kan onze tocht beginnen. Deels door de jungle en deels over een half weggegleden/weggvaagde trap (????) gaan we naar boven. Al snel horen we het harde, sissende geluid van zwaveldamp die uit de berg wordt gespoten en niet veel later staan we naast de rokende, knalgele (denk aan markeerstift) en stinkende rotsen. De lucht van rotte eieren (zwaveldampen)is overal en grappig genoeg eten we in de krater van de vulkaan zelf eieren: gekookt in een kokend stroompje water uit de vulkaan. Nadat we volgens de traditie onze namen in stenen heel groot op de bodem van de vulkaan hebben geschreven, gaan we weer naar boven om ons kunstwerk op de foto te zetten. Daarna naar beneden, er komen regenwolken, om bij te komen in de hot springs. Het water hierin komt rechtstreeks uit de vulkaan en we stinken ook na een wasbeurt nog steeds naar zwavel, maar het was wel leuk om eens mee te maken.

's Avonds hebben we nog wat familieleden bezocht, zijn we met zn allen uit eten gegaan en hebben we eindelijk een durian gegeten. De geur viel gelukkig mee en de smaak viel een beetje tegen, maar het was leuk om de vrucht eindelijk eens te kunnen beleven.

Nu zitten we in het paleis van Herty op de grond op een kleed te internetten. We zullen proberen wat foto's op de site te zetten!

PS: Het is toegestaan om jaloers te worden.
PS2: Het antwoord bij de foto van het verkeer: wij rijden voorruit en de auto's die ons tegemoet komen ook!