Sommige dingen moet je gewoon gedaan hebben

Er zijn van die dingen waarvan je voordat je op reis gaat zegt: 'dat moeten we doen!'. Een paar van die dingen hebben wij de afgelopen vijf dagen mogen doen/meemaken. Van het eerste hebben jullie al een glimp op kunnen vangen. Het had inderdaad met olifanten te maken, maar als we het doen, doen we het goed... Waar we eerder de mogelijkheid kregen om op een bankje op een olifant te zitten, kregen we dit keer iets heel anders aangeboden. Een gehele cursus olifantrijden! Dit is een tweedaagse cursus om te leren olifantrijder, of mahout, te worden. De eerste tocht hebben we wel met een bankje gedaan, om aan het gevoel gewend te raken. We hadden toen onze mahout pakken al aan; een korte spijkerbroek en een spijkerjasje. Sanne, ik en onze Mahout gingen samen op een 35-jarig olifantvrouwtje. Op de stoel hobbelt dat best apart, maar wanneer de mahout aan Sanne vraagt of zij 'voorop' (lees op de olifantnek) wil zitten, hoeft zij daar geen twee keer over te denken. (Sanne beschrijft het volgende stukje even). Tja, daar zit je dan en een olifant neemt grote stappen, vooral als je ook naar boven en beneden gaat. Het idee is simpel: benen achter de oren van de olifant en met je handen op haar hoofd steunen. Even wennen en niet heel comfortabel, maar wel heel leuk! Vooral wanneer de olifant besluit op zij te kijken of een tak van een boom te plukken moet je goed je evenwicht bewaren, je steunt immers op het hoofd. Na een half uurtje is het Marlous beurt om voorop te zitten. Tsja, ik heb niet veel aan Sannes beschijvingen toe te voegen. We lopen verder door de jungle en door de teakhoutbossen en komen aan bij een rivier. Het is baddertijd. Marlous zit op de olifantennek, dus die beschijft hieronder haar ervaringen.
Stel je voor, je hebt een olifant die het geweldig vindt om in het water te spetteren. Ze brengt haar kop met kracht omhoog (ik zat op de nek) en slaat keihard met haar slurf op het water (WHOEHOE! RODEO RIJDEN!). Dat is evenwicht houden, maar wel leuk!
Daarna brengen we de olifanten terug naar waar we begonnen waren om na de lunch aan onze cursus te beginnen. We leren enkele belangrijke woorden in 'olifantentaal', zoals Pai (vooruit lopen), pai xai (linksaf), pai khua (rechtsaf), toi (achteruit lopen), ya ya (nee nee, om het gemakkelijk te maken)en how (stoppen). Nadat we dit ingestudeerd hebben en we wat algemene olifanteninformatie tot ons hebben genomen (een olifant eet 300 - 400 kg per dag, wordt ongeveer 100 jaar oud en is 2 jaar drachtig), is het tijd om echt op de olifant te stappen. Marlous rijdt op dezelfde olifant, Sanne gaat voor een andere olifant. De mahout laat de olifant liggen (map loung) en dan moet je snel opstappen voordat de olifant weer opstaat (je gaat gewoon op zijn poot en nek staan). Daar hobbelen we dan, 6 olifanten door de jungle. Na een half uurtje zijn we terug bij de rivier, dit keer steken we deze helemaal over. Natuurlijk is het nu tijd om helemaal te badderen, wat betekent dat ook de olifantrijders nat moeten worden. Eerst een diep stuk in de rivier door en daarna de olifanten wassen, waarbij zij schoner en wij viezer worden. Map Loung; de olifant knielt in het water, waardoor je tot je knieen in het water zit, BOUN BOUN (olifant moet spetteren); aangezien de olifant nu geen bankje op zijn rug heeft, kan hij je nu natter maken door krachtiger te slaan. Het is een natte boel maar een geweldige ervaring; 2 van onze groepsleden hebben een waterdichte camera bij zich dus hopelijk volgen er binnenkort een hele hoop gave foto's! Na het badderen is iedereen moe, dus worden de olifanten door ons naar hun slaapplek gereden. Daarna lopen we terug naar onze bungalow (we logeren in een eco-lodge) om ons natte kloffie te verwisselen voor een bikini. Ook wij mogen relaxen: in een bootje worden we een eindje stroomopwaarts gevaren, zodat we in een tube relaxed terug kunnen dobberen. Op 1 vissenbeet in iemands voet na is hier niet heel veel bijzonders over te vertellen; het was gewoon relax! Na een warme douche (het koelde flink af, aangezien we op 900 m hoogte zaten) hebben we warme kleding aangedaan en zijn we gezellig met zn zessen gaan eten. Dat smaakt goed na deze lange dag!

De volgende morgen moeten we vroeg opstaan: olifanten slapen maar 3 keer een half uurtje, dus die waren al vroeg wakker om weer op stap te gaan. Net als wij hebben ook zij 's ochtends een plens water in hun gezicht nodig, gelukkig is het water warm want de dichte mist is verder geen pretje. Iedereen doet voorzichtig om met deze kou zelf niet te nat te worden, helaas heeft Marlous dezelfde olifant als gisteren: zij houdt van water en spettert dan ook flink: het eindigt in een watergevecht tussen Marlous, de mahout en de olifant. Die van Sanne houdt blijkbaar meer van een ochtendbad dan van een middagbad; de warme douche is na terugkomst wel verdiend! Na het ontbijt is het tijd om zelf te lopen (de olifantencursus is voorbij). Met een minibus worden we (de rest van de groep gaat iets anders doen dus we hebben een prive toer) samen met een lokale gids afgezet in een dorpje. Via zandpaadjes door de prachtige natuur (vogels, vlinders, bergen, teakhout, spinnen, etc) lopen we naar een dorpje bestaande uit bamboehuisjes. Dit is de enige 'weg' naar het dorp en de kinderen uit het dorp moeten dan ook elke ochtend 2 uur naar school toe lopen en 's middags weer 2 uur terug. We bekijken het dorpje, waarbij we vrolijk begroet en toegeknikt worden. Het dorp lijkt klein, maar er wonen toch nog 500 mensen. De kinderen in het dorpje hebben middagpauze van de lagere school (wel in het dorp) en ze zijn zeer geinteresseerd in onze verrekijkers. Met handen vol plakrijst kijken ze om de beurt door de kijker, vooral het verkeerd om kijken vinden ze geweldig! Na het dorpje is het nog een uurtje lopen naar een prachtige waterval. Het is een brede waterval die via meerdere cascades naar beneden loopt, eindigend in groen/blauwe zwemplassen. Het geheel doet, dankzij de vele toeristen, aan als een zwemparadijs en ook wij nemen een duik in het ijskoude water. Daarna is het tijd om met een motorbootje de rivier een stukje af te zakken. We eindigen bij een minibusje dat ons netjes voor ons hotel afzet. Tijd om nog even de stad in te gaan, want die hebben we nog helemaal niet gezien. Louang Prabang heeft een grote avondmarkt, waar locals hun zelfgemaakte goederen (sierraden, doeken, houten gebruiksvoorwerpen, etc.) verkopen (ja, we hebben souveniers gekocht, nee we zeggen niet wat). We eten deze avond crepes bij een stalletje aan de kant van de weg, lekker! Na ons dus arm gekocht te hebben (valt wel mee hoor) moeten we natuurlijk even pinnen. De pinautomaten besluiten echter niet te werken met geen van onze pasjes en dat doen ze de volgende ochtend nog niet. Vreemd, want bij dezelfde automaat, hebben we met hetzelfde pasje twee dagen geleden toch echt geld kunnen halen. Dan maar op rantsoen. Gelukkig hadden we ons vervoer al geboekt: een tweedaagse reis over de Mekong. Het doel van de eerste dag was het plaatje Pakbang. We hadden voordat we aan deze reis begonnen al besloten: een bootreis over de Mekong is iets wat we zeker moeten doen. En bevallen is het ook; in 9 uur varen we stroomopwaarts de Mekong over. Op de boot staan een soort, redelijk comfortabele, busstoelen, waarin we de hele reis lekker zitten te lezen, schrijven en van de natuur te genieten. Af en toe komen we bij een flinke stroomversnelling terecht, waar de boot flink door heen en weer geduwd wordt maar waar we elke keer weer heelhuids doorheen komen. Op een gegeven moment moeten we, om iemand af te zetten, tussen twee rotsen doorvaren. Precies op dat moment besluit het roer vast te zitten en zodoende varen we tegen de rotsen aan. De boot wordt vastgelegd en dat is maar goed ook; de stroming is zo sterk dat deze onze boot een stukje meesleurt. Met een hamer is het defect gelukkig snel verholpen en kunnen we de rest van de reis aanvaarden. Aangekomen in Pakbeng (een dorpje dat bestaat uit 1 straat) zoeken we een hotelletje met uitzicht op de rivier. Daarna eten we in een restaurantje met uitzicht op de rivier (als we het doen, doen we het goed). We gaan vroeg naar bed, omdat iedere avond om tien uur de stroom in het hele dorp 'finisht'.

We moeten de volgende dag ook weer vroeg op, want we hebben nog 9 uur op de Mekong voor de boeg. Tsja, deze negen uur zitten we wel wat oncomfortabeler: onze boot heeft alleen maar zeer hoge, houten bankjes. We zoeken de meest comfortabele plek uit (helemaal voorin kun je je voeten tegen een verhoging aan zetten) en proberen in de loop van de dag alle mogelijke posities uit. Het voordeel van hoger zitten is wel dat je meer van het uitzioht ziet, wat ook vandaag weer erg de moeite waard is. Als extra zien we vandaag goudzoekers aan het werk en ook olifanten die boomstammen voort trekken komen langs. Helaas blijkt ook deze boot niet al te stevig te zijn, waardoor de motor op een gegeven moment letterlijk met touwtjes aan elkaar zit. De kapitein kan de motor namelijk niet meer zelf harder en zachter zetten en na een half uur roepen naar iemand die dit achterin voor hem doet, besluit men dat een touwtje beter werkt. Achterin de boot wordt een lang touw vastgemaakt aan het touwtje waarmee de motor bestuurd werd, waarna het extra touw door de boot heen naar voren loopt, zodat de kapitein eraan kan trekken (harder) en loslaten (zachter): ingenieus systeempje. Toch besluit de kapitein na nog een half uur dat het tijd wordt om de boot echt te repareren. Veilig komen we aan op de plaats van bestemming: Houay Xay (schrijfwijze hangt af van aan wie je het vraagt). Vlak bij de haven vinden we een goedkoop hotelletje en daarna lopen we naar het centrum op zoek naar wat te eten. Restaurantjes genoeg, omdat we op de officiele grensovergang (aan de overkant van de rivier) met Thailand zitten. De prijzen worden hier allemaal aangegeven in Bath, maar ook dollar en kip blijven officiele betaalmiddelen; wij vinden het maar onhandig! Na onze maaltijd (goedkoop, want we wisten niet of we konden pinnen) vinden we een pinautomaat die het doet!!! (mosterd na de maaltijd?) We vieren dit door een fruitsalade te halen in een restaurantje met uitzicht op de Mekong.

De volgende dag huren we sinds lange tijd weer eens een mototbike: automaat deze keer (we hadden geen keuze). Dit is de eerste automaat sinds Lombok (waar we leerden rijden) en we besluiten al snel dat het niet ons soort motorbike is: traag, zit niet lekker en in bergachtige omgeving wil je graag terug schakelen. We rijden langs rijstvelden, waar de oogst in volle gang is, langs dorpjes met bamboehuisjes en langs mooie uitzichtspunten. We besluiten eerst een eind te gaan rijden om op de terugweg overal te stoppen. Op enkele gaten in de weg (Laos staat bekend als het minst geasfalteerde land ter wereld) na, zijn we erg tevreden over het wegennet (1 lange weg), maar natuurlijk besluiten we een dirt road in te rijden. Daar spreiden we ons kleedje uit om een uurtje lunchpauze te houden en (Sanne) vogeltjes te kijken. Daarna volgt de terugweg en stoppen we bij verschillende dorpjes. Het eerste dorpje waar we komen worden we achtervolgd door kinderen, de volwassenen lijken niet zo enthousiast met onze komst. Gelukkig worden we in het volgende dorpje waar we komen wel met enthousiastme begroet. In eerste instantie lijkt het dorp uitgestorven, tot we bij een saai gebouw uit komen waar een groep mannen zit en een groep vrouwen bezig is met koken. We moeten het terrein opkomen en we worden uitgenodigd om het gebouw in te gaan. Daar komt gezang uit naar buiten; het blijkt een tempel te zijn. Voorin de tempel zit een groep monniken, met het gezicht naar een grote groep dorpelingen toe. Iedereen zit met de handen gevouwen en er wordt gezongen en gebeden; wat voor ceremonie zou dit zijn? Met gebaren weet een vrouw ons duidelijk te maken dat het een begravenisceremonie is, maar dat is niet te merken aan de sfeer. Er hangt namelijk een ontspannen sfeer en er wordt veel gelachen. Na de ceremonie moeten we mee naar buiten komen, waar we een foto te zien krijgen van de overledene: het blijkt een monnik te zijn. Een groep mannen is bezig met het bouwen van een kleine stoepa waarin de as van de monnik wordt geplaatst. Waar de as of het lichaam zich nu bevindt, komen we niet achter: in de tempel staat een soort dicht bedje met plafond, dat in aanmerking komt, maar de as die naast de stoepa ligt komt toch ook ergens vandaan... We zullen het nooit weten, want niemand sprak Engels. Toch vinden we het bijzonder dat we dit hebben kunnen bijwonen: weer iets wat we gedaan wilden hebben tijdens deze reis.
We stappen weer op de motorbike en besluiten dat het de hoogste tijd is voor een siesta. Alle dorpen zijn op dit tijdstip (heetst van de dag) uitgestorven. We lopen een klein paadje in en zoeken daar een schaduwplekje om ons kleedje op uit te spreiden. Sanne gaat weer vogeltjes kijken en Marlous vermaakt zich met schrijven, slapen en foto's maken. Na een uur lopen we het paadje nog wat verder in; Sanne heeft een mooi uitzicht op rijstvelden en bamboehutjes ontdekt dat nog op de foto moet. Na ook dit te hebben vastgelegd, besluiten we verder te rijden. Bij een wat groter dorp stoppen we weer. Het zou het dorp kunnen zijn waar alle touristische tours naartoe gaan, het voldoet aan alle kenmerken, alleen zien we de touristische attractie niet. Als dit het goede dorp is, zijn we in het dorp van de Lenten terecht gekomen, waar de vrouwen doeken blauw verven. Ondanks dat we dit niet zien, genieten we wel van de prachtige tafferelen die het dorpje oplevert. De lagere school is net uit dus we worden zeer enthousiast begroet (bye bye!) door heel veel zwaaiende kinderen. Na dit dorpje wordt het tijd om terug te gaan naar Houay Xay en vol goede moed beginnen we aan het laatste stuk. Niet veel later lopen we naast onze motorbike; lekke band... Gelukkig hebben we het weer goed getimed: we hoeven maar een paar meter te lopen voor een bandenplakservice. Zouden ze gewoon scherpe dingen op de weg leggen om klanditie te krijgen? Op een zeer handige manier wordt, zonder het wiel eraf te halen, de binnenband van de scooter afgehaald en de band wordt geplakt alsof het een fietsband is. Dat gaat een stuk sneller en is een stuk goedkoper dan de vorige lekke band reparatie! 20 Minuten later rijden we dan ook weer vrolijk verder, de zonsondergang tegemoet. Die willen we vanaf een heuvel bekijken, maar dat mislukt: op het moment dat we op de heuvel staan is de zon net weg. We kunnen nog wel genieten van de mooie kleuren die het licht oplevert en we bekijken ook de (iets te) kleurrijke tempel op de heuvel. Daarna sluiten we de dag af met shakes en eten op een terrasje aan de... Mekong natuurlijk. Voor het geval jullie denken: 'wat gaan zij laat eten', de zon gaat hier al rond half zes onder. Zo laat komt hij ook weer op, maar dat hebben we de volgende ochtend niet meegemaakt; onze bus zou pas om 9 uur vertrekken. Dat bleek tien uur te worden, waardoor we het thuisfront maar weer eens verrast hebben met een aantal emails.
De bus bleek een busje te zijn voorzien van alle gemakken: brede stoelen, beenruimte en airco (beetje te hard). Deze comfortabele reis duurde vier uurtjes en bracht ons naar Luang Namtha. Daar zitten we nu; we hebben de middag doorgebracht met het plannen van onze volgende paar dagen, waar we jullie uiteraard nog niets over gaan verklappen.

"Kob jaai lai lai, la con". (we weten eindelijk hoe je 'tot ziens' zegt!)