Tok Tok in de Tuk Tuk en andere reisavonturen

De laatste week Laos is weer voorbij gevlogen; we zijn het land van Noord naar Zuid doorkruisd en hebben van alles meegemaakt. Het begon met de nachtbus van Vientiane naar Pakse; dat bleek een stapelbedbus te zijn met tweepersoonsbedjes. Same same but different: de bedden waren minder breed en korter dan onze hoogslapers in Amsterdam, gelukkig zijn we al aardig gewend aan in 1 bed slapen! Maar tot nu toe hebben we altijd in bredere bedden geslapen. En de extra uitdaging aan dit bed was dat je constant aan het stuiteren was, een vermoeiend nachtje! Om zeven uur 's morgens kwamen we aan in het uitgestorven Pakse. Een guesthouse was snel gevonden en na een ontbijtje (de witte stokbroodjes met pasta/pindakaas doen het nog steeds goed) besloten we dit stoffige stadje maar eens te gaan verkennen. Om te beginnen de markt: vies, stinkend en troepverkopers. Geen succes dus en daarom zijn we gewapend met een watermeloen een Wat (tempel) gaan bezoeken. In Laos moeten alle jongens minstens een jaar in het klooster hebben gezeten, of ze studeren er. Zodra wij op een bankje aan onze watermeloen beginnen, komt er een lading jonge monniken bij ons staan/zitten om een praatje te maken. Wij hadden het idee dat het kwam omdat we vrouwen waren. In ieder geval was hun beste Engels niet genoeg voor een conversatie en zodoende was het niet zo een boeiend gesprek. De volgende tempel was een Chinese tempel. We vermoeden dat het een soort Cao Dai tempel was, hoewel het oog miste maar de vier geloven en de vele kleuren kwamen in ieder geval overeen. Daarna waren we blij dat we een balkonnetje hadden in ons hotel: er was niets te doen in de stad, dus konden we met een boekje en een broodje buiten zitten. Een paar uur later (onze boeken waren inmiddels uit) zijn we nog een Wat gaan bezoeken. Wel mooi, maar niets bijzonders. Daarna zijn we een drankje gaan halen en toen maar weer terug naar het balkon, tijd voor een volgend boek (we hebben ondertussen de nodige boeken omgeruild met andere touristen).'s Avonds gingen we op zoek naar een restaurantje en aangezien er veel Indiers wonen in Pakse, hebben we Indisch gegeten. Het was heerlijk; curry, rijst, naanbrood met knoflook en heerlijke sapjes.

De volgende morgen waren we blij dat we Pakse konden verlaten. Met een bedjak (geen idee hoe zo'n ding in het Laotiaans heet) zijn we naar het busstation gebracht, het lokale busstation om precies te zijn. Daar werden we overgeheveld in een grote tuk tuk: de lokale bus. Hij zat al aardig vol tegen de tijd dat we aankwamen, maar we konden nog een zitplekje veroveren. We zagen ondertussen wat er allemaal nog mee werd ingeladen: kippen, eenden, kikkers, een slang en nog veel meer dingen die wij waarschijnlijk niet konden zien omdat ze ingepakt zaten. De jonge eenden kregen hun eerste vliegles toen ze het dak op gegooid werden, de kippen gingen achter onze benen en onze voeten stonden op de zakken met goederen; met een Tuk tuk vol met 25 volwassenen en 4 kinderen gingen we uiteindelijk op weg. Twee uur laten kwamen we aan in Paksong, een stadje op de vlakte van Bolaven. We zijn lopend naar een guesthouse gegaan en hebben ons daar eerst maar eens in de lekkere stoelen geinstalleerd met een broodje. Daarna was het tijd voor ons favouriete vervoersmiddel: een motorbike. Weliswaar zonder snelheidsmeter maar verder een prima dingetje. De Vlakte van Bolaven is een vruchtbare vlakte met veel koffie en theeplantages. Onze eeste stop was dan ook bij een theefabriekje, waar we verschillende soorten thee hebben geproefd en waar we te zien kregen hoe thee wordt gemaakt. We kregen de rondleiding samen met een Amerikaans meisje: Maya. Zij was ook op de motorbike op pad en we zijn na de rondleiding met z'n drieen verder gereden. Op naar de waterval: een grote massa water die zich een paar meter naar beneden stort. Hij ligt in een prachtige groene omgeving en is erg indrukwekkend met zijn twee apparte stromen. Verderop zou zich een tweede waterval bevinden, dus met zn drieen liepen wij door de koffieplantages op zoek naar deze val. Maya komt uit een koffiestreek en zij leerde ons dat je koffiebonen zo van de struik kunt eten; de bonen hebben dan een rode buitenkant en zijn heel zoet, de boon zelf is groen en die kun je niet eten. Eet er niet te veel, want dan komt het er ook weer snel uit... We komen twee keer bij de rivier uit, maar beide keren is er geen waterval te zien, wel een hele mooie omgeving. Daarom, besluiten we even op de rotsen een appeltje te gaan zitten eten. Daarna lopen we terug naar het begin, waar we nog even alle souvenierswinkels aflopen. Vervolgens moeten we natuurlijk ergens gaan koffiedrinken. De koffie wordt gezet op een houtvuur temidden van de koffieplanten. We zitten gezellig aan een tafeltje tussen de kippen. Na de koffie is het alweer tijd om terug te rijden en we komen uiteindelijk met zonsondergang weer in het guesthouse aan, Maya is vanaf de koffie de andere kant op gegaan.

De volgende morgen gaan we weer naar een volgende bestemming. We bereiden ons voor op een vermoeiende rit in een overvolle lokale (tuk tuk) bus. Gelukkig zaten er zo vroeg bijna geen passagiers in de bus. In Pakse stappen we over op een volgende tuk tuk, die ons naar de 4000 eilanden moet brengen. Deze tuk tuk zit wel vol, als de laatste passagiers, een aantal monniken, ingestapt zijn, kunnen we vertrekken. Rond lunchtijd stopt de tuk tuk en worden we omsingeld door verkopers die van alles op stokjes aanbieden: gebakken sprinkhanen, kuikentjes (platte), gebakken bananen en verschillende soorten vlees. Nee, dank je, wij hoeven niets. En ook als we een half uur later stoppen bij een mevrouw met levende groene leguanen, slaan we het aanbod af. De monniken kopen er wel hun avondeten: twee grote leguanen worden in een plastic zak gestopt. Uiteindelijk gaan we rond 1 uur met een heel oud pondje de Mekong over en niet veel later staan we in Muang Song. Dit is een stadje op een van de vierduizend eilanden in dit deel van de Mekong. We zoeken een guesthouse uit met balkon en uitzicht op de Mekong en besteden onze middag op het balkon en lopend door het stadje. We bekijken natuurlijk de plaatselijke Watten. 's Avonds eten we op een terrasje boven de Mekong, heerlijke fried rice pineapple en groenten in kokosmelksaus.

De volgende dag huren we een motorbike om het eiland rond te rijden. We rijden eerst naar de Zuidpunt toe, van waar we uitzicht hebben op een aantal van de andere eilanden. Daarna de Noordpunt, waar we ons dagelijkse portie watermeloen eten. Sanne vermaakt zich nog een tijdje met alle Kleine Plevieren die hier rondrennen en daarna keren we weer om. Langs het prachtige landschap hier, droog en uitgestrekt met veel rieten hutjes rijden we terug naar ons hotel.

We hebben de motorbike voor twee dagen gehuurd en dat komt goed uit, want daardoor kan Sanne om 6 uur 's ochtends gaan vogeltjes kijken. Een geslaagde actie die onderbroken wordt doordat de benzine bijna op is en die om een uur of 8 eindigt op ons balkon. Heel netjes brengt Sanne Marlous thee op het balkon, dat zou ze vaker moeten doen :-p. Een uurtje later stappen we samen op de motorbike om richting het pondje over de Mekong te gaan; de eerste van velen vandaag. Het pondje is deze keer twee aan elkaar gebonden kano's met een paar balken erover. Over een stukje zand en daarna een smalle loopplank moet je er met motorbike en al op zien te komen. We bekennen, dat hebben we uitbesteed. Via de grote snelweg waar geen voertuig op te bekennen is zijn we richting het Zuiden gereden. Helaas moesten we daarna een afslag hebben, waardoor we op een hobbel zand/steenweg terecht kwamen. WHOEHOE, alsof je in een golfslagbad ligt! Oeps, maar hoe komen we nu die stijle helling af, zonder in het water te eindigen? Want ons volgende pondje (soortgelijke constructie) ligt toch op een vrij onbereikbare plek. Ook nu krijgen we gelukkig weer hulp. De man van het bootje gaat achter de scooter hangen om te zorgen dat we het water niet in rijden en daarna helpt hij ons de smalle loopplank over. Natuurlijk verwachten we dat hij ons er ook weer vanaf helpt, dus als hij dat niet lijkt te doen, vragen we het hem. Met enige tegenzin rijdt hij de motorbike de stijle zandhelling op de andere oever op, waarna we op een smal paadje tussen de rijstvelden staan. Ballanceren, want als je uit de sporen gaat, raak je je evenwicht kwijt. Alle mensen zijn heel vriendelijk en er wordt veel gezwaaid en ondertussen "Sabai Deeee!" geroepen. Aan het einde van het eilandje, wordt ons duidelijk waarom de pondman ons niet af wilde zetten. In plaats van de Franse brug die we verwachtten aan te treffen, ligt er weer een pondje; we zijn op het verkeerde eiland! Gelukkig kan het pondje ons naar het goede eiland aan de overkant brengen. Nadat we ook daar de zandduin over zijn gereden bevinden we ons opeens in een hypertoeristische plaats. Marlous kreeg zelfs applaus toen zij de motorbike helemaal zelf van het pondje afreed... (Sanne duwde ondertussen aan de achterkant). Maar alleen omdat de plank glad was. En de zandduin te stijl om op te rijden met een motorbike zonder iemand die duwt. Aan het einde van dit eilandje was er wel een Franse brug te vinden. Aan de overkant van de Franse brug vonden we een heerlijke shake zodat we verfrist aan de wandeling naar een beroemde waterval konden beginnen. Onderweg kochten we vier gebakken bananen op een stokje. Met uitzicht op de prachtige Li Phi waterval hebben we deze overheelijke bananen opgegeten. Wat een watermassa moest zich daar langs de rotsen verplaatsen. Na een siesta en een broodje zijn we dezelfde weg terug gelopen en gereden. We zorgden ervoor deze keer wel het extra eiland over te slaan. Daarna de "WHOEOEO golfslagweg' weer over en vervolgens weer een stukje op de asfaltweg. Op naar de volgende waterval. De Nam Pha waterval (betekent visval van de doden) is zo mogelijk nog indrukwekkender. Ook hier stort de Mekong zich met donderend geraas naar beneden. Bij al dit water moesten we natuurlijk een watermeloen eten voordat we aan de terugweg begonnen. Een kleine watermeloen kost hier overigens 30 cent. We aanschouwen de zonsondergang al wachtend op het pondje terug naar 'ons' eiland, terwijl de locals hun dagelijks bad nemen. Overal in de gevaarlijke rivier baden kinderen en volwassenen.

De derde dag bij de 4000 eilanden is onze laatste dag in Laos en zodoende moeten we ons laatste geld op maken. Nadat we geld opzij hebben gelegd voor de was, avondeten, eten voor morgen en voor water, hebben we nog 150 000 kippen te besteden. Dat zijn een hele hoop pluizige beesten, maar net niet genoeg voor dat wat we wilden doen: met een bootje tussen de eilanden varen. 180 000 Is (na afdingen) de vraag, dus keren we alle zakken en tassen om om aan geld te komen, pinnen is hier onmogelijk. Met 175 000 kippen staan we uiteindelijk weer bij de meneer die de boot kan regelen en gelukkig gaat hij akkoord met 5 pluizige beesten minder. De jonge 'kapitein' van ons bootje weet al snel ons vertrouwen te winnen met zijn goede vaartechnieken: moeiteloos loodst hij ons door de stroomversnellingen en om de eilanden heen. We stappen voor lunch uit op een vrij groot eiland en later nog een keer bij een school en een Wat. De schoolkinderen vinden het weer geweldig om zichzelf op de foto te zien. We varen het grootste deel van de dag tussen de vele eilanden (sommige alleen een boom in het water) door en zien meerdere ijsvogels, een slang en vele vissers en locals die aan het werk zijn op en bij de rivier. Het was een prachtige tocht, die eindigde op het vaste land, waar de kapitein ons iets wilde laten zien. We lopen langs een gebouwtje waar veel geluid uit komt en besluiten een kijkje te gaan nemen. Het blijkt een fabriekje te zijn waar rijst ontvliest wordt. Daarna neemt de kapitein (die ons kwijt was) ons mee een heuvel op naar een Wat, waar we echter vrij snel voorbij lopen. Daarna moeten we een eindje omhoog lopen, waar gaan we heen? We blijken naar een grote Wat op een uitzichtpunt te lopen, een Wat die we vanaf ons guesthouse kunnen zien en die we al wilden bezoeken. Eerst het prachtige uitzicht op de Mekong vastleggen, daarna is de tempel aan de beurt. Deze is rijk versierd met allerlei schilderingen en binnen staan meerdere Boeddha's. Binnen is ook een ritueel aan de gang: er worden stokjes geschud en bij het getrokken nummer op het stokje hoort een briefje. Hier staat een voorspelling op en nadat je deze gelezen hebt bindt een monnik al biddend een lintje om de pols. Waarschijnlijk is het zo;n lintje dat afvalt als de voorspelling uitkomt. De monnik nodigt ons ook uit om het ritueel te ondergaan, maar aangezien er niemand is die een woord Engels spreekt (de voorspellingen zijn in het Laotiaans) en we geldloos zijn, moeten we het aanbod afslaan. Terug in ons bootje zien we de zon half onder gaan. De rest van de zonsondergang bekijken we vanaf ons balkon.

De volgende morgen was het tijd om naar Cambodja te gaan. Een dag eerder dan we van plan waren, maar we hebben de eilanden nu wel gezien en een dag extra in Cambodja klinkt aantrekkelijk. We stappen in de bus en al vrij snel komen we op de grens. Daar wordt ons Laos visum eerst voor een dollar (ja we zijn in het land van de Amerikaanse dollars aangekomen) ongeldig gemaakt. Vervolgens mogen we een stukje door niemandsland lopen, de bus was al in Cambodja, om bij het volgende hokje voor een dollar een formulier te ondertekenen dat we helemaal gezond zijn (nadat we met een warmtepistool op het voorhoofd zijn gedrukt om te controleren of we geen koorts hebben). Dan volgt onze grootste uitgave van deze dag; 23 dollar per persoon voor een visum voor Cambodja. Ook daarna mogen we het land nog niet betreden, voor een dollar moeten we de juiste stempels halen. Maar uiteindelijk zijn we een uur nadat we Laos hebben verlaten toch echt in Cambodja! En daarover volgende keer meer, want het is eerst tijd om Laos af te sluiten.

Wisten jullie dat...
- de benzine in Laos roze is?
- we dit weten doordat er overal ijzeren tonnen met daar bovenop een doorzichtige buis staan die als tankstation dienen?
- we in Laos geen enkele regendruppel hebben gevoeld?
- we nog steeds niet ziek zijn geweest?
- we nog steeds geen ruzie hebben gehad?
- we nooit meer in een kamer zonder raam willen slapen? (dat is geen succes met deze warmte!)
- we onze trui nog nooit zo vaak aan hebben gehad als in Noord Laos?
- we verslaafd zijn aan fried rice en deze zullen missen als we weer in Nederland zijn? (met ananas, met groenten, met ei, met vlees, met vis of met wat je ook kunt bedenken).
- we gemiddeld 4 euro betalen voor een overnachting in Laos?
- we in totaal nog geen 500 euro per persoon hebben uitgegeven de afgelopen maand, ondanks alle tours en excursies die we hebben gedaan?
- pinnen in Laos op de meeste plaatsen geen probleem is, hoewel op internet wordt aangegeven dat dit wel een probleem is?
- de mensen in Laos heel vriendelijk zijn, veel lachen, maar je niet zo snel in hun huis uitnodigen?
- we maar vier dagen motorbike gereden hebben in Laos?
- aantal kapotte vervoersmiddelen: 2 boten, 1 bus, 1 motorbike; allen vakkundig gerepareerd.
- we van de fruitsapjes over zijn gestapt op de fruitshakes, die je met elke soort fruit en groente kunt maken.
- we nog steeds alle eetregels overtreden: ongeschild fruit eten, ijsklontjes in je drankje laten zitten en rauwe vis en groenten eten.
- we de witte verse knapperige stokbroodjes zullen missen, maar we wel uitkijken naar het Nederlandse bruine brood?
- Marlous en Sanne volgende week gaan splitsen?