Een weekje cultuur met een vleugje natuur

Zoals al aan de titel te zien is, hebben we een culturele week gehad, maar het begon op Ha Long Bay met een natuurdagje. Eigenlijk een natuur-sportdagje want we zijn gaan klimmen in deze fantastische omgeving. Wie de foto's bij het vorige verhaal heeft gezien, had al kunnen raden dat we deze prachtige rotsen niet konden weerstaan. We huurden materiaal (touw, setjes, karabiners, gordels, helm etc. etc.) en boekten een boot die ons op een strandje afzette. Hoewel we samen klommen, zijn we met een groepje afgezet op het eiland en na de eerste paar keer klimmen, waren we daar blij om. Marlous kon 's ochtends niet tegen de hitte (ja we klommen ook in de volle zon...) en zodoende moest Sanne gezekerd worden door 1 van de locale gidsen die mee was om een beginner te zekeren. Na de lunch op een boot, werden we met 3 andere klimmers (Australiers en een New Yorker) op een ander strandje gedropt. Op dit strand konden we vier niet zo moeilijke routes klimmen, het kwam er op neer dat Sanne voorklom, dat de Aussies de setjes gebruikten om ook voor te klimmen en dat de Amerikaan en Marlous daarna op dat touw klommen; teamwork! Grappig was dat de boot ondertussen weg was, met het achterlaten van twee kano's voor als we van het eiland af wilden. Dat was niet nodig en we waren zelfs nog druk aan het klimmen toen de basketboat (een ovaal bootje gemaakt van gevlochten riet, niet heel stabiel) ons weer op kwam halen. We waren moe en hadden vooruitzicht op spierpijn, maar het was lekker om weer even geklommen te hebben. Die avond hebben we nog wat gedronken met de Amerikaan (die heeft net 7 maanden op een motorbike Indonesie doorgetourd dus er was genoeg te vertellen) en meteen foto's uitgewisseld op zijn laptop.

De volgende dag zijn we (in chronologische volgorde) met de chique toeristenbus, de fastboot, weer een chique toeristenboot en een armoedige hobbelbus naar Ninh Binh gereisd. We reden door een prachtig landschap met mangroves, heel veel water, bomen, paaltjes en ... vogels! Sanne zat dus te balen dat we niet konden stoppen, dus in Ninh Binh hebben we het slimmer gedaan. We hebben de volgende dag een motorbike gehuurd en na onszelf getrakteerd te hebben op een souvenirtje in de vorm van een knalgroene minimouse helm en een knalgele helm, zijn we de weg op gegaan. We tourden op onze motorbike door prachtige rijstvelden met buffels en zilverreigers. In de dorpen deelden we de weg met de rijstoogst: in de zon drogende planten of drogende rijstkorrels. Hier rijdt iedereen gewoon overheen dus daar hebben we maar aan meegedaan. In een dorpje verderop konden we deelnemen aan de touristische attractie: je met een bootje over de rivier laten roeien (ze roeien hier vooruit), daar hebben we dus voor bedankt. In plaats daarvan zijn we een stukje langs de rivier gelopen en daarna een dorpje ingegaan, en dat was een goede beslissing! Kleine huisjes en overal kippen en honden. We slaan een klein paadje door een soort moeraslandschap in en aangezien we niet weten of we een tuin in lopen, vragen we aan een man of we door mogen lopen. Dat mag niet, we moeten namelijk eerst even binnen komen om thee te drinken. Dat betekend lauw water met een zeer lichte smaak er aan, ingeschonken in een miniscuul kopje dat net even snel omgespoeld is maar bruin ziet, gezond? Marlous zat naast een emmer water en heeft daar snel de thee in gegoten, Sanne was dapperder: zij heeft gedronken. Daarna kregen we zelfgebrouwde rijstwijn aangeboden, heeel sterk en 1 slok was genoeg om alle bacterien uit het theekopje te doden, we voegden het toe aan de emmer water. Na het uitzicht vanaf hun dakterras (nee, stel je geen villa voor, maar een betonnen krot met een plat dak waar je toevallig op kon staan) bewonderd te hebben en met handen en voeten een gesprek gevoerd te hebben, nemen we afscheid. Ondertussen hebben we overigens meteen geleerd wat ze hier zoal eten; vanaf het terras zien we grote slangen in een kooi zitten die voor consumptie bedoeld zijn en de lege slakkenhuizen liggen er ook niet zomaar.
De volgende interessante bestemming is de plaatselijke school van het dorpje. We lopen het schoolplein op en zijn direct omringd door kinderen 'hello!', dat is lang geleden! We zijn eindelijk weer interessante westerlingen! We maken foto's van de kinderen en laten ze die daarna zien, ze vinden het geweldig en als je dan ook nog je schermpje om draait zodat ze kunnen kijken, levert dat leuke filmpjes op.
Na deze culturele belevenissen, reden en liepen we door de rijstvelden, wat zorgde voor belevenissen in de natuur. Het is een prachtig gebied hier, want we lopen door de droge Ha Long Bay; de rotsformaties staan in dit geval in de velden en naast de rivier. We hebben onszelf op de foto gezet en dat leverde het nieuwe plaatje voor deze site op! We voelden ons helemaal in Vietnam en dat is ook niet zo raar, want alle foto's voor reclamefolders en aanbiedingen voor Vietnam worden hier gemaakt.
Nadat we een verkeerde afslag hadden genomen met de scooter, kwamen we in een doodlopende weg terecht. Deze eindigde op een erf en dat leverde ons weer een uitnodiging om binnen te komen op. Een meisje van tien jaar, vuurde al het Engels wat ze kende op ons af, lukte dit niet, dan spiekte ze snel even in haar schoolschriftje. Terwijl we een kopje koud slootwater proberen te negeren, laat ze ons al haar schriften zien, de rekensommen zijn vooral heel wat moeilijker dan we hadden verwacht!
De rest van de dag hebben we op de motorbike rondgetourd door het prachtige landschap en in het licht van de ondergaande zon, keerden wij terug naar ons hotel. Daar even eten en om 9 uur stond onze nachtbus voor de deur, dit werd een slaapbus genoemd en zodra we het knalroze gevaarte zagen, wisten we waarom! We hadden alles verwacht: een hyperdeluxe bus, een oud krot, maar niet een bus met...stapelbedden! Vijf bedden op een rij achterin en daar lagen wij, niet echt comfortabel, zeker niet als je telkens half je bed uitstuitert door de hobbelige weg. Daarbij raak je soms je buurvrouw, wat ook niet echt fijn voelt. En dat gedurende 10 lange uren, we waren blij dat we uit mochten stappen. Bij onze uitstaphalte zat direct een hotel, dus dat was gemakkelijk geregeld. Heel goedkoop en niet echt schoon (meer de Indonesie standaard), maar goed genoeg om direct 2 uurtje slaap te pakken. Nadat we wakker werden, hebben we onze, ondertussen, verslaving weer gevoerd. We hebben een motorbike gehuurd en zijn daarmee de snelweg opgereden. We deelden de snelweg met koeien, geiten, kippen, heel veel motorbikes en een paar auto's en vrachtwagens; ieder vervoermiddel heeft zijn eigen snelheidslimiet (die van ons was 50). Op een gegeven moment reden we een rivier over, die bij navraag de vroegere officiele Noord-Zuid grens bleek te zijn geweest. Op dit punt bevond zich een groot standbeeld en een museum, waar we niet in zijn gegaan want we waren meer geinteresseerd in een attractie 30 km verderop. Deze 30 km voerden door rijstveldlandschappen, die later ineens plaatsmaakten voor rode aarde, dennen en de zee. Rond lunchtijd kwamen we aan bij onze bestemming; de Vinh Moc tunnels. In de Vietnamoorlog is dit dorp een geheel ondergronds dorp geworden. Het eigenlijke dorp lag op een strategische plek voor de bevoorrading van Zuid-Vietnam en werd daarom platgebombardeerd door de Amerikanen. Volgens de kaartjesverkoopster konden we de weg ook zonder gids wel vinden, als we in de tunnels gewoon het licht maar volgden. Eerst het museum bekeken, er is geen mens te bekennen in de wijde omtrek; deze plek is nog niet door touristen ontdekt. Dit zorgde ervoor dat we ook zelf moesten gokken wat de verlichte ingang zou kunnen zijn: er waren er meerderen en ze leken allemaal donker. Eenmaal om het hoekje van een tunnel zien we echter kleine lichtjes die bijna geen licht geven; we zijn blij met onze zaklampen. De tunnels waarin we lopen zijn ongelooflijk klein: Sanne kan er niet in staan en Marlous kan net staan, maar moet gebogen lopen. Aan de zijkanten bevinden zich overal 2 meter diepe nissen, dit waren de woningen van de 1000 mensen die hier meerdere jaren onder de grond hebben gewoond. Een paar iets grotere nissen waren de kraamkamer, de school en de ziekenboeg. In de nissen staan poppen om een beeld te geven van hoe het was, maar dat geeft het geluid van de bombardementen die hier dag en nacht 10 meter hoger plaatsvonden uiteraard niet weer. Wel indrukwekkend was het galmende geluid van de bulderende golven van de Chineese zee, die practisch aan de tunnel grenst. Het geheel is indrukwekkend en angstaanjagend tegelijk en we zijn blij als we na een half uurtje weer in het volle daglicht staan.
Eenmaal weer op de motorbike, besluiten we dat de roodbruine paden langs de weg er aanlokkelijk uitzien en we besluiten een stukje te gaan wandelen. Het is een prachtig gebied vol insecten, planten, bloemen en vogels en we vermaken ons een uurtje voordat we besluiten verder te rijden. Langs het strand rijden we terug naar de stad (Dong Ha). We voelen ons op de veluwe; wit zand, dennenbomen en duingras. Om ons heen zien we sporen van de overstromingen die de tyfoon nog geen week geleden heeft veroorzaakt. Veel zand op de weg, omgevallen bomen en nog een hoop water tussen de bomen en in de velden. Toch is het een prachtige rit en weer komen we pas met zonsondergang terug.

De volgende ochtend staan we vroeg op om om 7 uur de bus naar het toeristische Hue te nemen. Tenminste, die bus zou om een uur of 7 langs kunnen komen. Bij het toeristenbureau waar we moesten wachten was pas na 7 uur iemand te bekennen en zodra er een bus langs kwam rijden rende een mevrouw op hakken de weg over al roepend en zwaaiend. Erg efficient was het niet, maar uiteindelijk zaten/lagen we in de slaapbus op weg naar Hue. Gelukkig duurde het ritje dit keer maar twee uur. Bij de bushalte aangekomen, hebben we op de klassieke manier een hotel gevonden: gewoon achterop de motorbike stappen van de persoon met het beste aanbod. Onze helmen kwamen weer goed van pas, zeker wanneer de bestuurder je grote backpack tussen zichzelf en het stuur positioneert zodat hij er bijna niet overheen kan kijken en het stuur nauwelijks kan bewegen. Gelukkig komen we veilig aan en kunnen we het hotel goedkeuren. Voor 100 000 dong (4 euro) per nacht doen we het goed met airco, ventilatoor, zittoilet (met doortrek) en twee bedden. Nog diezelfde dag huren we, voor de verandering, twee fietsen en gaan we op weg naar de Keizersstad en de Verboden stad. Eerst rijden we per ongeluk de citadel in en komen we uit bij een kleine tempel waar een monnik ons binnen uitnodigt. We mogen het altaar bekijken en we kunnen de cellen zien waarin de monniken wonen. Daarna fietsen we naar de Keizersstad waar we door de 21 meter brede poort naar binnen gaan. Natuurlijk hebben we het weer anders gedaan dan andere toeristen en zijn we zonder gids op pad gegaan, wat ons een aantal vervallen en nog te restaureren tempels opleverde. Deze waren mooi om te zien, zeker omdat het een beeld gaf van de werkelijke oudheid van de tempels. In de Verboden stad waren een aantal gerestaureerde gebouwen te bekijken: ook prachtig, maar soms minder indrukwekkend dan de vervallen gebouwen. We bekijken het theater en de bibliotheek en houden daarna pauze op een stenen bankje in de tuinen. Een andere pauze houden we bij een klein restaurantje, waar we ontdekken dat we ervaren reizigers zijn geworden wat het afdingen betreft: eerst de prijs vragen en er 20.000 dong vanaf krijgen. De rest van de verboden stad, waar de concubines, eneuchen, de keizerin en de keizer woonden, bestaat uit ruines. We blijven ons overigens afvragen waarom de keizer ongeveer 100 concubines en een keizerin had (hij bleef overigens kinderloos). We eindigen weer in de Keizersstad, waar we nog een aantal tempels bekijken. De lange dag eindigt in een restaurantje aan de rivier.

Vanochtend stonden we laat (om 8.30) op en vertrokken een half uurtje later per motorbike de stad in. Onze bestemming: tempels en grafmonumenten. We zien een tempel en stoppen om deze te bekijken, waarna we in een bidceremonie van een aantal monniken terecht komen; prachtige geluiden! Een beetje verlegen staan we te kijken, maar we worden vriendelijk toegelachen, waaruit we opmaken dat we mogen blijven. We weten nog steeds niet welke tempel we bezocht hebben (waarschijnlijk 1 die normaal niet bezocht wordt), maar het was een hele bijzondere ervaring. Na nog twee tempels bezoeken we een monument. Hier krijgen we ons dagelijkse natuurvleugje in de vorm van een aantal vogels (Sanne blij) een hele grote vlinder en een aardster paddenstoel. Als we weer op de motorbike gestapt zijn, komt een vrouw op een scooter naast ons rijden. Ze spreekt best goed Engels en vraagt of ze ons naar een graftombe mag begeleiden. Dit blijkt de zeer indrukwekkende en grote graftombe van de laatste keizer van Vietnam te zijn. Hij bestaat uit drie plateaus met daarop beelden, basilisken en de eigenlijke tempel die de mooiste mozaiken van Vietnam bevat. Van bovenaf hebben we ook uitzicht op een berg met een groot wit standbeeld van (waarschijnlijk) een vrouwelijke Boeddah. We volgen de Vietnameze mevrouw verder naar een volgende graftombe, welke geheel anders is dan de eerste (hij is overigens ook 200 jaar ouder). De kleine, minder indrukwekkende gebouwtjes liggen in een prachtige tuin, waarbij gebruik is gemaakt van de ingedamde Parfum Rivier. Het is een mooi en rustgevend gebied en we vermaken ons niet alleen met gebouwen bekijken, maar ook met zitten en kijken naar het water. Natuurlijk leverde deze tuin Sanne ook vele vogelsoorten op. En Marlous heeft haar zoveelste ijsvogel gezien (deze gedroeg zich echter eerder als een kolibrie door stil te gaan hangen boven het water, maar was daardoor goed te bekijken). Na deze graftombe werden we uitgenodigd in het huis van de Vietnamese mevrouw. Het is een klein houten hutje met een houten bed, die een bamboemat als matras heeft, en 1 tafeltje waaraan we groene Vietnamese thee drinken. Het gesprek komt al snel op haar kinderen en de hoge prijzen van hun scholing en boeken. Uiteindelijk wordt het ordinair bedelen en zijn we blij als we een paar euro armer weer vertrekken. Tsja, hebben we onze goede daad ook maar weer gedaan. We rijden tijdens de zonsondergang (ja alweer) langs de rivier terug naar Hue, waar we aan de rivier een bord spaghetti eten. Nu zitten we moe, maar voldaan in ons hotel. (ps. sorry voor het lange verhaal! We hopen dat jullie genoeg genieten om het helemaal gelezen te hebben).