Rustgevende tempels en een koelbloedige oorlog

We begonnen deze week in Da Lat en zijn ‘s ochtends naar Phan Rang vertrokken. Toen er 25 mensen in ons 20/24 persoons (hangt ervan af of je een los bankje in de kofferbak ook als plaatsen rekent) zaten, dachten we dat er niet meer bij konden… Tegen de tijd dat we met 30 mensen in het busje zaten paste er toch echt niemand meer bij, dachten we. Uiteindelijk kwamen we met 32 personen aan in Phan Rang. Zoals gebruikelijk zijn we achterop een motorbike gestapt en hebben we op die manier een hotel gevonden. Het stadje is absoluut niet toeristisch; ze spreken hier amper Engels en zelfs op de menukaarten is weinig Engels te vinden. Als je al een restaurantje kunt vinden, wat na lang zoeken lukte. Bestellen deden we, door aan de enige persoon die drie woorden Engels sprak aan te geven dat we iets met fried rice wilden hebben. Het eten smaakte heerlijk, evenals het drankje en ijsje dat we daarna namen in 1 van de vele cafeetjes.

De volgende ochtend huurden we een motorbike en we gingen op weg met als bestemming: Po Klaun Garang. We zagen de tempel al snel liggen, maar besloten eerst een eindje verder te rijden door het prachtige landschap vol rijstvelden, wijnranken en rivieren. Bij een mooie tempel besloten we te gaan lunchen in een beeldentuin. Marlous ging op zoek naar een toilet en vervolgens zag Sanne een tijd later twee monniken met onze scooter langskomen; huh??? Tsja, ik werd uitgenodigd voor de thee en toen ik duidelijk wilde maken dat ik ‘my friend’ wilde roepen, dachten ze dat ik de motorbike bedoelde. Uiteindelijk zit ook Sanne bij de docent monnik aan tafel met een kopje warme groene thee en een glas koude groene thee. Met behulp van ons point-it boekje, gebaren en een aantal vertalingen van een leerlingmonnik, probeerden we een gesprek te voeren. Daarna nam de leerlingmonnik ons mee voor een rondleiding door de pagoda, te beginnen in een tempel met daarin houten uitsnedes van het verhaal van Boeddha. Vervolgens kregen we de beeldentuin te zien: het bleken voorstellingen te zijn van Boeddha als kind, samen met zijn ouders. Ook bekijken we het gigantische beeld van de female Boeddha (vrouwen kunnen ook Boeddha worden) en de liggende Boeddha. Helaas moesten we die avond op tijd terug zijn met de motorbike, want we werden uitgenodigd om ‘s avonds mee te eten. Op naar onze eigenlijke bestemming; de Po Klaung Garang temples. Van ver af zien de tempels er mooier uit dan in het boekje (overigens staan ze niet in de Lonely Planet), maar van dichtbij kan je zien dat het lokale toerisme er wel floreert, want het ligt er vol afval. Na het tempelbezoek gaan we op zoek naar andere tempels, welke we niet kunnen vinden. Hierdoor keren we om en komen we weer in de bewoonde wereld…waar we een lekke band krijgen. In een uurtje krijgen we een geheel nieuwe binnenband; de 2 spijkers worden uit de buitenband verwijderd. Helaas is de pech hiermee nog niet over, want hoewel we net getankt hadden bleek de benzine op te zijn (benzine meters doen het hier nooit en we vermoeden dat het een truuk is om huurders te laten tanken). We wilden voor 2000 dong tanken bij een benzinestation in de buurt, maar vervolgens gooiden ze er voor 20 000 dong in; voor 2000 dong nemen we uiteindelijk de volle 2 liter mee.

‘s Avonds verheugen we ons op een rustig avondje met eten in het restaurantje, een drankje in een café en een toetje in de ijsjessalon. Net wanneer we hebben gegeten (dit keer hebben we besteld gewapend met point-it boekje en restaurant woordenlijst uit onze Vietnamgids) komt de eigenaresse van het restaurantje bij ons zitten. Na met haar op de foto te zijn geweest en na het uitwisselen van telefoonnummers (ze spreekt geen woord Engels), worden we meegenomen en achterop de motorbike gezet. In een café worden we op een strategische plek neergezet en daarna zitten we voor de show ons drankje te drinken. De eigenaresse laat ons achter bij een meisje dat alleen mee mocht omdat er twee motorbikes nodig waren, terwijl ze zelf gaat bellen. Als ze er wel is, is ze erg aanrakerig en als de muziek ook nog een knoeperdhard aan gaat, willen wij weg. We zijn geen showmodellen en wat wil ze van ons??? Gelukkig worden we direct zonder vragen keurig voor de deur van ons hotel afgezet en kunnen we even later alsnog ons ijsje halen!

De volgende morgen gaan we al vroeg met de bus naar Phan Thiet. Dit is een ritje van 3 uur en die voert ons langs onbekende plantages; Dragon Fruit! Deze vrucht hebben we voor het eerst gegeten in Indonesie (de van binnen rode versie) en in Vietnam zijn we verslaafd geraakt aan de (van binnen) witte versie.
Vanaf Phan Thiet is het 22 km naar Mui Ne en die leggen we af achterop een motorbike, met de backpacks achterop vastgemaakt met slap elastiek; vasthouden dus! Na even zoeken vinden we een hotel, gelukkig ver van het toeristische deel, waar we de prijs afdingen van 255 000 d naar 140 000 d. En dat voor een kamer practisch op het strand, met hangmatten voor de deur. Die middag vermaakt Sanne zich met een boekje in de hangmat, terwijl Marlous over het strand loopt. Sanne is namelijk zo handig geweest op blote voeten te lopen en heel hard tegen de bedpoot aan te trappen… Gelukkig was dat de volgende dag weer over!

De volgende dag huren we voor de verandering eens fietsen en fietsen we naar de beroemde zandduinen. Uiteraard past Sanne niet op de fietsen en aangezien de weg ook nog eens stijgt en daalt is het hard werken in de hitte! We rijden de zandduinen even voorbij, omdat het erg druk is en we gaan lunchen bij een verlaten strandje. Na de lunch even zwemmen en daarna opdrogen en terug naar de prachtige duinen. Het lijkt alsof we in de Sahara terecht zijn gekomen: de zandduinen lopen ver door. Daarna fietsen we bezand en bezweet terug naar ons hotel.

De dag daarna voert ons met de bus naar Saigon/Ho Chi Minh City. Zodra we de stad inrijden is de verkeerschaos merkbaar. We besluiten hier niet op of achterop een scooter te stappen. Wanneer we een hotel hebben gevonden en de was weg hebben gebracht, stappen we daarom in iets veiliger vervoer: de Riksja. Hoewel de rijders alle regels overtreden (door rood rijden, weggetjes in rijden die verboden zijn voor riksja’s, etc.) voelen we ons niet echt onveilig en zonder kleerscheuren komen we aan bij het oorlogsmuseum. In dit museum worden heel veel foto’s van de oorlog tentoongesteld, zeer indrukwekkend. De beelden tonen zowel oorlogstafferelen als slachtofferfoto’s. De kinderen van de mensen die met ‘agent orange’ in aanraking zijn gekomen zijn vaak ernstig gehandicapt en ook hier is een tentoonstelling over te zien. Het museum is emotioneel erg zwaar en als we moe weer buiten staan, tracteren we onszelf op een bijzonder uitje. De supermarkt! In heel Vietnam zijn namelijk weinig ‘ westerse’ supermarkten te vinden, ze hebben hier kleine winkeltjes zoals op de foto bij ons vorige verhaal. De COOP mart is daardoor een ware traktatie met een gigantisch aanbod; een prima plek om je hoofd leeg te maken.

Vandaag hebben we voor het eerst sinds Ha Long Bay weer eens een toeristische toer gedaan. De bus zou om 8 uur vertrekken en we moesten nog ontbijt kopen, dus om kwart voor 8 stonden we voor de deur van het hotel. Aan de binnenkant om precies te zijn, want het hotel was nog gesloten. Al roepend hebben we het hele hotel doorzocht op mensen; niemand te bekennen. We zijn op zoek gegaan naar sleutels, maar geen enkele sleutel die we konden vinden paste. Uiteindelijk hebben we de hoteltelefoon gebruikt om het reisbureau tegenover ons te bellen (het nr. Stond op de luifel) en die meneer is voor ons naar ons tourbureau gegaan om de situatie uit te leggen (het was inmiddels 8 uur). Hoewel onze reis nu gered was, stonden wij nog steeds opgesloten, maar ineens hoorden we wat ritsellen. Blijkt er toch iemand te zijn geweest al die tijd! Het is hier normaal dat ze ergens bij de hoteldeur of daar dichtbij slapen en deze eigenaresse sliep blijkbaar in een soort kast.
Met de bus zijn we naar een Lao Dai tempel gereden. Deze mensen hebben verschillende gebruiken en goden van meerdere geloven gecombineerd: het Boedhisme, het Confusionisme, het Christendom en nog een Chinees iets. In de tempel waren al deze invloeden te zien in de vorm van beelden van Jezus, Boeddha, het heilige oog, de vier heilige dieren etc. Om twaalf uur begon de 40 minuten durende mis, waarbij vele toeristen toekeken. Het was bijzonder om te zien, zie foto’s.
De volgende bestemming was het beroemde tunnelstelsel van de Viet Cong (betekent Vietnamese Communisten). Eerst kregen we de officiele tunnels te zien (80 cm breed en 60 cm hoog); hier moesten de communisten met wapens en zaklamp doorheen tijgeren (soms wel 5 km). Marlous verdwijnt nog even in een zeer smal schietgat en het is onbegrijpelijk hoe die mensen de gangen in konden komen. Daarna krijgen we verscheidene boobytraps te zien en toen was het tijd om zelf een tunnel in te gaan. De toeristentunnel is twee keer verbreed en verhoogd en zelfs toen kregen we het er soms nog benauwd, vooral toen we een stukje moesten kruipen. Na 100 meter staan we bezweet en bemodderd weer boven de grond. Vervolgens krijgen we een film te zien over de gevechten bij de tunnel, helaas blijkt het een verschrikkelijke propagandafilm te zijn met lachende mensen die wapens maken. Nog even wat achtergrondinformatie: er lag ooit 250 km tunnels van drie verdiepingen onder de grond, het meeste is ondertussen ingestort. Daarna bracht de bus ons netjes terug naar Saigon en nu zitten we hier.