Stoffen en slenteren

Het was deze week een echt slenterweekje. Weinig motorbikes en veel ronddwalen en kijken in stadjes en hun omgeving. Na Hue zijn we met de bus naar Hoi An doorgereisd. Waarschijnlijk zijn we toeristischer bezig dan we denken, want we kwamen veel bekenden tegen in de bus. In Hoi An zijn we in steil op een motorbike gestapt en naar een hotelletje in het centrum gebracht. Daar hebben we ons geinstalleerd en daarna zijn we de markt op gegaan om ons over te geven aan het Walhalla van kleding! Hoi An staat bekend als de kledingstad en dat was te merken zodra we de markt opliepen; overal stoffen, catalogi en heel veel enthousiaste verkoopsters. We werden aan de hand meegenomen door een vrouwtje waar we kleding uit catalogi konden bestellen. Dat gaat als volgt: je wordt op een laag stoeltje neergezet, krijgt een flesje water en een stapel catalogi, een stapel door midden geknipte kaarten die je bij interessante kledingstukken tussen de pagina's kunt stoppen en uitkiezen maar! Mensen die wel eens met Sanne en/of mij zijn gaan winkelen, weten dat we een moeilijk figuur qua kleding hebben, op maat gemaakte kleding is dus ideaal voor ons! Mensen die Sanne kennen zullen ook weten dat zij niet van winkelen houdt, maar in dit geval hadden we er allebei een hoop plezier in! Sanne ging voor de broeken: 2 korte broeken en een lange broek. Marlous ging voor een 3-kwartbroek en 2 bikini's, tja nu we er toch zijn moeten we er ook gebruik van maken! En als je dan niet kan kiezen tussen twee stoffen, neem je ze voor die prijs (ongeveer 10 euro per bikini) toch gewoon allebei? Na geheel opgemeten te zijn op de raarste plekken, worden we meegenomen naar de schoenafdeling van de markt. Sanne ging helemaal los! Ze bestelt 3 paar schoenen (kleuren en materiaal geheel zelf uit te zoeken en dan ook nog eens op maat!) en Marlous gaat voor zwarte leren hakschoenen. Voor deze vier paar op maat gemaakte, leren schoenen waren we nog geen 80 euro kwijt! En alles zou exact 24 uur later klaar zijn, wat een service! Daarna werden we door de volgende verkoopsters meegenomen en zijn we op souvenierjacht gegaan. Nadere details zullen we niet verstrekken aangezien we ook cadeaus hebben gekocht.

De volgende dag waren we natuurlijk heel benieuwd naar onze kleding, maar helaas moesten we nog even wachten. Daarom besloten we de bezienswaardigheden van Hoi An te bezoeken, te beginnen bij de Japanse Brug. De rest van de bezienswaardigheden hebben we niet bezichtigt vanwege belachelijk hoge prijzen voor zeer weinig bezichtigingsruimte, ook andere toeristen gaven toe dat die dingen het geld niet waard waren. Het stadje zelf was echter geheel de moeite waard en we hebben er de hele dag doorheen geslenterd. Overigens hebben we illegaal binnengekeken bij een oud koopmanshuis. We liepen toevallig naar binnen en werden niet staande gehouden tot we in de souvenierwinkel er naast stonden en te horen kregen dat we verderop een ticket konden kopen. We deden maar alsof onze neus bloedde. Het huis was namelijk echt geen geld waard. Hoi An verder is een gezellig en knus stadje en we konden de vele toeristen bijna wegdenken. De meeste huisjes zijn geel van kleur en overal hangen lampionnen die 's avonds aan gaan. Het stadje ligt aan een rivier, waarvan je tijdens eb niet kan voorstellen dat hij twee weken geleden zoveel schade heeft kunnen aanrichten, maar als het vloed wordt staat hij ineens 1,5 meter hoger. Dan kun je je de extra 3 meter van de tyfoon ook nog wel voorstellen.
Ook een bezienswaardigheid in de stad is de voedselmarkt, tenminste 's morgens vroeg. Dan ziet alles er nog vers uit en zo ruikt het dan ook, maar als je groenten, fruit, rauwe vis en rauw vlees open en bloot een dag onder een zeil laat liggen wil je niet meer op de markt komen; wat een lucht! Gelukkig hebben ze er ook zeer vers vlees: levende krabben, levende kippen, levende eenden, etc. De bedrijvigheid op de markt is leuk om naar te kijken en het was leuk om zelf de markt over te lopen op zoek naar ontbijt en/of lunch. Deze lunch hebben we gegeten met uitzicht op de rivier (in eb stand). En 's avonds hebben we de vloed stand bewonderd tijdens het avondeten, inclusief lampionnen.

Maar eerst...de kleding! Helaas, de broeken waren al klaar maar ze waren allen te groot en de bikini's waren er nog niet. Geen paniek, ze zouden alles gewoon een beetje innemen en dan zou alles, inclusief de bikini's, anderhalf uur later wel goed zitten. Dan maar naar de schoenen, die van Marlous zitten perfect maar de 2 paar van Sanne die al klaar zijn, zijn beiden iets te wijd. Gelukkig kan ook dat perfect verholpen worden binnen 1,5 uur. Zodoende staan we 1,5 uur later weer achter een opgehouden stuk stof broeken en dit keer ook bikini's te passen. We moeten bekennen: WE LOVE THIS TOWN!!! Alles past perfect en ziet er nu stukken beter uit! We gaan overstag en bestellen nog meer kleding. Marlous een rokje ("ik wil er eens een die boven mijn knieen valt!") en Sanne een spijkerbroek ("als ik nou eens geen riem nodig zou hebben..."). Marlous is een moeilijke, zij wil perse de stof van de concurrent, die moet dus eerst gekocht worden door onze naaister. Daarnaast zijn we de volgende dag de hele dag weg, dus het moet dezelfde avond nog klaar of het wordt niet, en ook dat wordt geregeld! Daarna Sannes schoenen. 3 paar schoenen die daadwerkelijk passen, dat is een wonder! Met moeite weten we ons beiden in te houden om niet nog meer schoenen te bestellen (Sanne: "3 paar is genoeg", Marlous: "Ik heb thuis al genoeg schoenen, toch, of toch niet?"). Nog geen drie uur later zijn we in ons hotel het rokje en de spijkerbroek aan het passen. Eindelijk een rokje dat past om mijn taille (niet te groot)en dat tot boven de knie komt!!! (denkt Marlous). De spijkerbroek van Sanne moet nog iets aangepast en kan de volgende dag opgehaald worden.

De volgende dag begint niet met kleding en shoppen, maar met een ritje op een oude, vertrouwde motorbike. We touren tussen rijstvelden door, onderweg overal reigers en ijsvogels, maar ook veel sporen van de tyfoon. Opeens eindigt de weg en komen we bij een rivier. Volgens de kaart bevindt zich hier een brug, in werkelijkheid staat er een wankel steigertje en nog een aantal mensen met motorbikes die wachten op het miniscule bootje dat daar aan moet leggen. Gelukkig krijgen we hulp bij het bootje oprijden, want dankzij het steigertje en het zand op het bootje (glad) waren wij waarschijnlijk zo het water in gereden. Aan de overkant moeten we over een nog wankelender uitziend steigertje de boot weer af en... het zand 'strand' op! Sanne gaat lopen, terwijl Marlous zich uitleeft door slippend door het zand (whoehoe!) naar een betere weg te gaan. Vanaf daar is het nog een klein stukje naar onze bestemming; My Son, een tempelcomplex van de Cham. Het eerste complex is prachtig, vervallen genoeg om indrukwekkend te zijn en toch nog bewaard genoeg om details te kunnen bewonderen. Sanne vermaakt zich ondertussen geheel in stijl ook nog met de nodige vogels (paradijsje!). De andere complexen zijn minder indrukwekkend, omdat ze flink beschadigd zijn tijdens de Vietnamoorlog. We lunchen onze traditionele Vietnamese lunch (een stokbroodje met pindakaas/jam) met uitzicht op de tempels. Nadat Sanne een uur lang op vogeljacht is geweest en Marlous weer eens is bijgeslapen, schrikken we van de tijd. Het is al half 3 en we moeten om half 6 een bus halen in Hoi An, nog een half uur naar de uitgang, minstens 1,5 uur rijden, Sannes broek ophalen, avondeten kopen voor in de bus en naar het postkantoor; hoe gaan we dat doen? Gelukkig nemen we deze keer de goede weg, waardoor we nu wel bij de brug uitkomen, wat sneller is. We komen op de goede snelweg uit en vragen al rijdend de weg, we schijnen ergens naar rechts af te moeten slaan, maar kilometers later nog steeds geen afslag naar rechts! We vragen het nogmaals en blijken terug te moeten en dan linksaf. Na verloop van tijd zien we een bordje voor een afslag naar rechts (terwijl we links moesten) net nadat we over de weg die we moeten hebben zijn gereden, die afslag nemen we (we rijden hem bijna voorbij, het is eerder een onderbreking in de vangrail). Nu snappen we waarom we op de heenweg verkeerd zijn gereden, de weg gaat inderdaad naar links, maar pas nadat je rechts de snelweg af bent gegaan en onder de snelweg door rijdt. Uiteindelijk komen we rond kwart voor 5 in Hoi An aan, waar we worden opgewacht door een paniekerige juffrouw die ons vertelt dat de bus om 16.30 ging! Sanne rent naar de markt om haar broek te halen en drie minuten later haasten we ons naar een auto die ons naar een busstation verderop zou brengen. Daar aangekomen hebben we alle tijd, we zitten nog 3 kwartier te wachten voordat de nachtbus komt. Natuurlijk verheugen we ons weer op een nachtje in een stapelbeddenbus. We komen echter terecht in een lokale zitbus. Wat hebben we de kotsende mensen en krijsende kinderen gemist. We voelen ons direct helemaal thuis, met weinig beenruimte en dat gedurende 14 uur. Met een pijnlijke kont van de hele dag op de motorbike en 14 uur in een bus zitten, komen we aan in Buon Ma Thuot. Het is half 7 's ochtends, maar we worden direct belaagd door taxichauffeurs en motorbikerijders die ons hun diensten aanbieden. Waar de Vietnamesen die we eerder hadden ontmoet nog drie woorden Engels spraken, spraken de mensen hier geen woord Engels. Met handen, voeten en point-it boekjes maken we de mensen duidelijk dat we een bus zoeken naar het Yok Don National Park. Twee uur later komen we daar aan om drie uur later weer in de bus terug te stappen. De prijzen in het National Park zijn fenomenaal duur; een 5-uur durende trek is duurder dan onze 2-daagse jungeltrek in Indonesie en de gids spreekt bijna geen Engels en maaltijden worden niet verzorgd! Weer terug op het busstation kunnen we met veel moeite de mensen daar duidelijk maken dat we de bus (no taxi, no motorbike) naar het Lak Lake willen hebben. We komen in een minibusje terecht waar we na veel afdingen nog steeds een belachelijk hoge prijs betalen. Nog chagrijniger worden we wanneer we zien hoe met onze bagage wordt omgegaan: erop slaan (te weinig ruimte), ermee smijten, etc. Vervolgens zitten we ook nog eens met 19 man in een 15 persoonsbusje en wordt onze handbagage ruw uit onze handen gerukt en achterin gesmeten (en dat doet zeer als je breekbare souveniers en verrekijkers er in hebt zitten). Gelukkig duurde deze hellerit maar drie kwartier, hoewel wel duidelijk wordt waarom we zoveel moesten betalen: wij Westerlingen spreken natuurlijk onduidelijk en dan lijken eindbestemming Da Lat en Lak Lake nogal op elkaar. Eenmaal met een motorbike bij een 'hotel' afgezet worden we allervriendelijkst ontvangen door een lief vrouwtje met een gratis pot Vietnamese thee. Gelukkig net op tijd: we begonnen ons vertrouwen in het Vietnamese volk te verliezen. Onze hotelkamer bestaat uit een traditioneel longhouse midden in een dorp van de Hmong. Onze badkamer is een klein hokje in de tuin van onze overburen. Zowel naast als onder ons huis lopen varkens, kippen, honden, koeien en katten en het is een drukte van jewelste. We komen soms zelfs een olifant tegen op de weg. Daar gaan we echter niet op rijden want om voor een hoge prijs een uur op een stoel op een olifant te zitten lijkt ons niet zo wat. We zullen onze kans wel grijpen in Loas voor het echte olifantenrijden (met een stoel op een olifant is toch vreemd). We worden uitgenodigd om 's avonds deel te nemen aan een BBQ, wat een soort rijsttafel blijkt te zijn die overheerlijk smaakt. Onder het eten wisselen we ervaringen uit met een Britse backpackster.

De volgende ochtend proberen we een motorbike te huren, maar de enige die we kunnen huren heeft een hele slechte rem dus wordt het een wandeldagje. Hoewel, met deze hitte wordt het meer sloffen en slenteren. En in de schaduw zitten lezen en luieren. Het dagje levert een paar mooie foto's op van idylische Vietnamese tafferelen en nieuwe vogelsoorten voor Sanne. Uiteindelijk zorgt de lucht ervoor dat we terug naar ons Long House gaan; regenwolken! Of het door de aangekondigde tyfoons in Noord-Vietnam komt weten we niet, maar voor het eerst in lange tijd zien we het weer regenen en omnweren. We sluiten de dag af met een 'BBQ'.

De volgende morgen worden we wakker gemaakt door de 'longhouse verhuurster', omdat de bus om 8.00 uur blijkt te vertrekken in plaats van om 10.00 uur. Aangezien het 7.30 is als we wakker gemaakt worden, is dat supersnel inpakken, aankleden en ontbijten. De busrit is verschrikkelijk: onze chauffeur heeft zijn rijbewijs waarschijnlijk gekregen bij twee potten pindakaas. Hij rijdt dan ook over een hond heen (wat de 'conducteur' geweldig grappig vindt) en neemt de bochten niet zo netjes. Daar komt ook nog eens bij dat de weg vol zit met gaten. Aangezien er een scooter in de achterbak staat wordt onze bagage ondanks onze 'fragile' kreten gewoon bovenop gegooid, gestampt en getrapt. Dankzij de gaten in het wegdek en de volgestouwde achterbak, klappen de stoelen achterin de bus steeds naar voren, waardoor een oud vrouwtje een nog ongemakkelijkere rit heeft dan wij. Wonder boven wonder komen we heel in Da Lat aan en zijn ons spullen ook nog heel! Hoewel, zijn we wel op de goede bestemming aangekomen? We staan opeens naast de Eiffeltoren! Da Lat wordt ook wel 'klein Parijs' genoemd en dat klopt wel een beetje, als je wegdenkt dat het hier vol zit met Vietnamezen en dat de Eiffeltoren rood/wit is. Op zoek naar een supermarkt (die deze 150000 inwoners tellende stad niet heeft) komen we op de markt terecht waar we gedroogd fruit, verse groenten en fruit en nog verser vlees (levende slangen, kikkers, vissen, krabben, eenden en meer) bewonderen. Nadat we de stad verkend hebben, trackteerden we onszelf op lekker avondeten en een kop nog lekkerdere witte chocolademelk van echte chocolade. Warm om precies te zijn want we zitten op 1500 meter hoogte en het is maar 20 graden dus fleecevestenweer! Terwijl we daar zitten, begint het zachtjes te regenen en we voelen ons bijna in Nederland (of Parijs).

De volgende dag verkennen we Da Lat in druilerig weer. Na een prachtige Kathedraal, bekijken we het 'Crazy House'. Zijn we dan toch niet in Parijs maar in de Efteling beland??? Nepbomen die doorgangetjes blijken te zijn, spinnewebben als ramen of als verlichting en giraffen waarvan de nek een trap blijkt te zijn. Het is een waar doolhof en we vermaken ons een paar uur prima met het verkennen ervan, beschrijving is niet echt mogelijk; zie foto's. Daarna drinken we Vietnamese thee in een Frans (inclusief Franse muziek en inrichting) restaurantje onder de Eiffeltoren. Na een wandeling langs het meer dat midden in de stad ligt, komen we uit bij het station. Het ligt er wat verlaten bij, maar het is een oud koloniaal gebouw en we kunnen de stoomlocomotief van 'toen' bekijken. Ook kunnen we er even schuilen voor de aanhoudende regen, voordat we aan de weg terug beginnen. We trakteren onszelf weer op een kop veel te dure (Vietnamese begrippen), maar overheerlijke witte chocolademelk. En na een uurtje rust in het hotel eten we een heerlijk avondmaal in een leuk ingericht nieuw restaurantje met aardig personeel en een geweldige naam: Chocolate! Een leuke gewoonte in dit stadje is dat je in alle restaurantjes gratis thee krijgt (maar wel vreemd als je chocolademelk komt drinken en je als toetje artisjokkenthee krijgt ingeschonken).

Vanochtend wilden we een bloementuin bezoeken, maar het giet al de hele dag en zodoende hebben we onszelf getrakteerd op een lekker ontbijtje in hetzelfde restaurantje: Chocolat.